Drie werknemers van de Russische ngo Memorial winnen dit jaar de Sakharov-prijs en EuroparlTV mag een kijkje nemen in de archieven. Familiegeschiedenis en persoonlijke getuigenissen zijn bewijzen van de dagelijkse realiteit van het leven onder een regime.

Verslaggever: registratie van mensenrechtenschendingen in Rusland, vroeger en nu

https://api.multimedia.europarl.europa.eu/documents/20125/14973646/M003-0034-NL.srt

Twintig jaar   na de dood van Andrei Sakharov,

reikte het EP de prijs van de vrede,   die naar hem is vernoemd,

in de Sovjet-Unie   en oud-Sovjetstaten registreert.

Europarltv ging naar Moskou   om in de archieven te kijken

en de realiteit van hun werk in Rusland   te ontdekken.

bewaart duizenden documenten   en foto's,

bewijzen van het leven   onder een regime

toen de staat   met harde hand regeerde.

om te zorgen dat de ellende tijdens   de Sovjet-jaren niet werd vergeten.

Memorial; Oleg Orlov,   Sergei Kovalev en Lyudmila Alexeyeva.

Dit jaar kregen zij   de Sakharov-prijs van het EP

voor hun werk   als mensenrechtenactivisten.

Andrei Sakharov heeft meegeholpen   met de oprichting van Memorial.

In de archieven   vindt je persoonlijke zaken.

Muziek geschreven   door goelag-gevangenen.

Brieven van kinderen aan hun ouders   die in kampen zaten.

Uit het leven gegrepen verhalen   worden bewaard.

Het belangrijkste   is hoe we de collectie uitbreiden.

De geschiedenis van de mensen   is belangrijker dan die van de staat.

Jarenlang hebben we de staat   bestudeerd, niet het individu.

De archieven maken van de mensen   de maatstaf voor geschiedenis.

We verzamelen geen kopies   van materiaal in staatsarchieven.

Via familiegeschiedenis   bestuderen we de onderdrukking,

van de invloed die terreur heeft   op het bewustzijn en het leven nu.

In het gebouw van Memorial   is er ook een klein museum,

slechts één kamer,   maar je vindt er wel duizend verhalen.

Je ziet er de geschiedenis   van de werkkampen

waar andersdenkenden,   intellectuelen en andere 'staatsvijanden'

Het museum stelt   dagelijkse items ten toon;

kleding, identiteitskaarten   en de verplichte foto's van Stalin.

Je vindt er ook   levendige schilderijen,

en hoop voor de toekomst   konden uitdrukken.

Het museum is klein maar zo zullen   mensen niet vergeten wat er is gebeurd.

Het is ten slotte   de geschiedenis van ons land.

Het is gebeurd   en mensen hebben het doorstaan,

De levens van miljoenen mensen   zijn vernield.

Hun vrijheid werd afgenomen   en ze leefden achter een ijzeren gordijn.

Memorial verdedigt ook de   mensenrechten in Rusland vandaag.

In Tsjetsjenië, bijvoorbeeld,   volgt Memorial geruchten

Maar Memorial vecht ook tegen   de onverschilligheid van de mensen

en de marginalisering in de media,   die vooral door de staat worden beheerd.

Yulia Klimova is persvoorlichter   voor Memorial.

Ze probeert de aandacht   van de Russische media te trekken,

maar ze vertelt dat de strijd tegen   de politieke onderdrukking door gaat.

De media worden beheerd   door de regering.

Dus onze informatie   is niet interessant voor hen.

Ze leveren zelfs geen kritiek op ons,   dat is slecht.

Sommige media werken samen met ons,   maar de meeste zijn op het internet

Het Rusland van vandaag is anders   dan in de tijd van Sakharov.

Maar de prijs voor Memorial herinnert   eraan dat niet alles is veranderd.

Schendingen van de mensenrechten   is niet iets van het verleden.

dat nog niet is opgeborgen   in de archieven van Memorial.