Wojna z terroryzmem wypowiedziana przez administrację Busha głęboko podzieliła państwa UE. Czy Europie groził rozpad?

Historia: wojna w Iraku

https://api.multimedia.europarl.europa.eu/documents/20125/15800223/v001-0018-pl_mf.srt

Rozpoczęta 20 marca 2003 r. wojna w Iraku  stanowi cezurę w historii UE.

Między zawaleniem się  WTC 11 września 2001 r.

a poszerzeniem UE o  10 nowych państw 1 maja 2004 r.

potwierdziło niemożność uzgodnienia  wspólnego stanowiska przez Europę

w "wojnie z terroryzmem"  ogłoszonej przez administrację Busha. 

Pytamy o to europosłów,  którzy byli najbliżej wydarzeń.

Po pierwsze, Parlament miał zdecydowaną  większość przeciwko wojnie w Iraku.

Z pewnością podziały  było też widać w Parlamencie,

ale w tym sporze byliśmy  bardziej po stronie Francji

niż innych.  Myślę, że to było dobre podejście.

W Niemczech to stanowisko  wykorzystano w wyborach,

bez jakichkolwiek prób wpływania  na Amerykanów w tej kwestii.

Sądzę, że posługiwanie się pokojem lub  wojną w wyborach jest niewłaściwe.

Myślę, że miało to  bardzo poważne konsekwencje.

Amerykański plan  interwencji wojskowej w Iraku

opierał się na rzekomym ryzyku  stwarzanym przez broń,

prawdopodobnie atomową,  którą miał mieć Saddam Hussein

w regionie zdestabilizowanym  działalnością Al-Kaidy,

organizacji na czele z Osamą bin Ladenem,  której bał się cały świat.

Hussein, mimo czynów jakich się dopuścił,  nie miał nic wspólnego z Al-Kaidą.

Jasne było, że nie miał powiązań z Al-Kaidą

i nigdy nie było też żadnego  dowodu na broń masowego rażenia.

do rozpoczęcia wojny, która  nie miała nic wspólnego z 11 września,

co była tragedią,  wciąż jest tragedią.

Spór o inspekcje ONZ w Iraku  poszukujące broni masowego rażenia

pokazał przede wszystkim  podziały między Europejczykami.

Użycie siły miałoby  tak poważne konsekwencje

dla ludzi, dla regionu  i dla stabilności międzynarodowej,

że powinno być  traktowane jako ostateczność.

30 stycznia ośmiu przywódców  rządów europejskich

podpisało list popierający  plan interwencji militarnej USA w Iraku.

5 lutego dołączyło do nich 10 kolejnych.

9 dni później minister spraw zagranicznych  Francji sprzeciwił się temu w Nowym Jorku,

popierający interwencję  złożony przez USA, WB i Hiszpanię.

Następnie sprzeciw Francji, Niemiec i Rosji

przed ostateczną decyzją USA, WB,  Hiszpanii, Portugalii na Azorach.

20 marca grecka prezydencja  przyznaje się do porażki w swoich próbach

utrzymania pozorów spójności  w unijnym przywództwie.

Źle się stało, że  rada ministrów spraw zagranicznych

nie poradziła sobie z tą sprawą wcześniej.

Po raz pierwszy zajęli się nią  w lutym 2003 roku

Kanclerz Schröder mówił jedno,  Tony Blair drugie,

i na końcu żaden z nich  nie miał na nic wpływu.

Powinniśmy byli zjednoczyć siły wówczas,  wtedy mielibyśmy wpływ na Amerykę.

Wielka Brytania odegrała  szkodliwą, negatywną rolę

pod przywództwem Tony'ego Blaira,  "pieska" George'a Busha.

To doprowadziło do sporego braku  zaufania między rządami i opinią publiczną.

Ostatecznie kontrowersje  wokół wojny w Iraku

Z powodu podziałów  na Starym Kontynencie

Sojusz Atlantycki został  wykluczony z interwencji w Iraku.

Dopiero po szczycie  w Bukareszcie w 2008 r.

zaczął podnosić się z okresu  głębokiego zwątpienia w siebie.