Powiązania unijne stają się coraz ściślejsze, jednak wciąż brak jest wspólnej armii, która broniłaby interesów Europy. EuroparlTV analizuje powody kryjące się za tym stanem rzeczy.

Historia: Europejska Wspólnota Obronna

https://api.multimedia.europarl.europa.eu/documents/20125/15386069/v001-0010-pl.srt

W maju 1952 r. podpisano traktat  ws. Europejskiej Wspólnoty Obronnej,

ale wspólna europejska armia  nigdy nie zobaczyła pola bitwy,

Paktowi Północnoatlantyckiemu,  powstałemu w 1949 r.

jako przeciwwaga  dla bloku sowieckiego.

Geoffrey Van Orden,  brytyjski europoseł

i były generał brygady NATO  tak oto wspomina tamte czasy:

Wraz z pojawieniem się zagrożenia ze  strony Sowietów, przewrotem w Pradze

i coraz brutalniejszymi  posunięciami komunistów,

koniecznością stała się obrona Zachodu  i remilitaryzacja zachodnich demokracji.

Pomysł ten miał szansę powodzenia  tylko pod warunkiem udziału Niemiec.

Do tego czasu Francja była przeciwna  remilitaryzacji Niemiec.

Jednak w 1950 r. USA, które  walczyły z Koreą, potrzebowały wsparcia

aby kraj ten mógł bronić  Europy Zach. jako część NATO.

Spotkaliśmy się z Maurice'em Faure'em,  byłym francuskim deputowanym

i zagorzałym zwolennikiem  europejskiej integracji.

Problemem była remilitaryzacja Niemiec,

gdyż właśnie na tym miała się skupić  Europejska Wspólnota Obronna.

Francja próbowała znaleźć system,  w którym mogłyby uczestniczyć Niemcy,

który obejmowałby armię  i potrzeby obronne Zachodu

i który wiązałby się  z rezygnacją z suwerenności.

Właśnie tak narodził się pomysł  Europejskiej Wspólnoty Obronnej.

Powstała ona na mocy traktatu  paryskiego z 1952 r.

Włochy, Holandię, Belgię i Luksemburg.

Oczywiste było, że Francuzi  będą służyć

To było ogromne wyzwanie, ale Francja  zdawała sobie z tego sprawę.

Jednak 30 sierpnia 1954 r.  francuski parlament odrzucił traktat.

natomiast gaulliści nie byli mu przeciwni.

partie socjalistyczne,  radykalne i umiarkowane.

Dlaczego? Wojna dopiero się skończyła  i myślano, że jest to niemożliwe.

Tak więc idea EWO nie została w pełni  zrealizowana, ale dzięki EWG

motorem integracji stała się gospodarka.

Dopiero w 1992 r. pojawiła się wspólna  polityka bezpieczeństwa i obrony

wraz z pomysłem  stworzenia wspólnej armii

W traktacie z Maastricht  oczywiście znajduje się paragraf

mówiący o ambicjach dotyczących  aspektu obronnego Unii Europejskiej.

Wspólna polityka bezpieczeństwa i obrony  czyli WPBiO

ma na celu rozwój sił cywilnych  i wojskowych Unii Europejskiej,

ale nie zakłada stworzenia  europejskiej armii.

Misje są organizowane  w zależności od potrzeb.

Misja Atalanta walcząca  z piratami u brzegów Somalii

liczy 17 tys. osób z 10 państw  członkowskich zapewniających

wsparcie sił morskich i powietrznych,  i z dwóch państw spoza UE.

Zarządzanie kryzysowe,  zapobieganie konfliktom,

misje humanitarne,  ewakuacja ludności,

WPBiO ewoluuje i jest kompatybilna  z celami NATO.

Ambicje dotyczące kwestii obronności UE

wzrosły tak bardzo, że w traktacie  lizbońskim znalazł się zapis,

i wprowadza stanowisko wysokiego  przedstawiciela ds. polityki zagranicznej,

Europejska obronność ma teraz  przedstawiciela,

ale wciąż brak jest w pełni niezależnej,  regularnej armii.