Po niełatwych negocjacjach Traktat z Amsterdamu ustanowił ważne podwaliny pod przyszłe traktaty UE. Czy zmiany były jednak na tyle głębokie, na ile liczono?

Historia: Traktat z Amsterdamu

https://api.multimedia.europarl.europa.eu/documents/20125/16427780/v001-0028-plx.srt

Po dwóch latach negocjacji  głowy państw i rządów UE

spotkały się 16 czerwca 1997 r. w celu  sfinalizowania Traktatu z Amsterdamu.

Zmiana traktatu  była długim procesem,

gdyż należało przedyskutować  na międzyrządowych konferencjach,

kiedy przedstawiciele państw  musieli się zgodzić

Jean-Luc Dehaene  był wówczas premierem Belgii.

liczyliśmy, że będzie można rozwiązać  sprawy nierozwiązane w Maastricht.

W międzyczasie doszło do rozszerzenia  i wzrosły potrzeby.

szczególnie w kwestii decyzji  przez większość kwalifikowaną,

Przed Amsterdamem, większość decyzji  podejmowana przez Radę Ministrów

musiała być jednogłośna.  W sprawach finansowych i gospodarczych

potrzebna była zgoda wszystkich  państw członkowskich.

Jednomyślność  była innym określeniem bezruchu,

gdyż zawsze dochodziło do szantażu ze  strony kogoś, kto nie chciał iść naprzód.

i rozpowszechnić decyzje podejmowane  przez większość kwalifikowaną.

Traktat objął większością kwalifikowaną  liczne dziedziny,

w tym zdrowie publiczne  i współpracę celną.

Większość kwalifikowana była osiągana  przy większości około 71%.

Każde państwo miało pewną ilość głosów,  to tzw. system ważenia głosów.

Na przykład Luksemburg miał 2 głosy,  a Niemcy 10.

Chodziło nie tylko o siłowe przepychanki  pomiędzy państwami członkowskimi.

Traktat z Amsterdamu był kolejnym krokiem

w kierunku nadania Parlamentowi  większej władzy

Parlament i państwa członkowskie  miały prawie równe prawa głosu

w 23 dziedzinach: m. in. nt. zatrudnienia,  zdrowia, transportu i środowiska.

PE miał także więcej władzy w kwestii  akceptacji Przewodniczącego Komisji,

a także nakładania sankcji  w wypadku naruszenia praw człowieka.

Jan Mulder z Holandii był posłem podczas  prac nad Traktatem z Amsterdamu.

Kiedy po raz pierwszy wybrano mnie  w roku 1994,

chodziło o nadanie Parlamentowi  większej władzy.

Nie było to wystarczające,  ale zwiększono władzę

i każdy krok w tym kierunku  to krok w dobrym kierunku.

Traktat wprowadził także  wzmocnioną współpracę,

aby zwiększyć skuteczność, gdyż nowe  państwa miały dołączyć do Unii.

Pozwoliło to grupie państw na pójście  naprzód w ich procesie integracyjnym,

np. w kwestii współpracy sądowej  w kwestiach kryminalnych.

Szczyt w Amsterdamie  był kolejnym krokiem

w kierunku wprowadzania wspólnej waluty,

kiedy to zaprezentowano publicznie  prototypy nowych monet.

państwa odkryły, że brakuje wspólnej  polityki zagranicznej i bezpieczeństwa.

do pracy nad skuteczniejszą polityką  zagraniczną i obrony.

Nie należy zapomnieć, że państwa takie jak  Austria itp., państwa z północy,

miały trudności  z dołączeniem do mechanizmu.

Dlatego zaczęliśmy od tzw.  zadań z Petersberga,

W tej kwestii Amsterdam  był ważnym krokiem.

Traktat stworzył stanowisko  Wysokiego Przedstawiciela

ds. Polityki Zagranicznej i Bezpieczeństwa,

które były hiszpański Sekretarz Generalny  NATO - Javier Solana 

Traktat z Amsterdamu został podpisany  2 października 1997 roku

przez ministrów spraw zagranicznych  15 państw członkowskich UE.

Mimo iż Traktat ustanowił ważne podwaliny  dla przyszłych traktatów Unii,

wielu było sfrustrowanych tym,  jak niewiele osiągnięto

na powolnych  konferencjach międzyrządowych.

każda przyszła zmiana do traktatów UE  będzie najpierw dyskutowana

organu skupiającego przedstawicieli  państw UE, parlamentów narodowych

Po konwencji przychodzi kolej na  konferencję międzyrządową,