Tussen Kopenhagen en Cancun wordt er in Bonn gevochten om een overeenkomst over de klimaatverandering te bereiken. De Duitse EP'er Jo Leinen zegt dat Europa het ambitieuzere doel van 30% vermindering van CO2-uitstoot moet aanhouden. Verder wil hij dat de

Interview: Tweede kans voor klimaatverandering

https://api.multimedia.europarl.europa.eu/documents/20125/13777590/N003-0068-NL.srt

Zes maanden na de mislukking   van de klimaattop in Kopenhagen

komt er een nieuwe   officiële conference in Bonn.

Wat verwacht u ervan, is het een   tussenstop op de weg naar Cancun?

Is de stemming veranderd?   Kunnen we verder?

We moeten in Bonn de scherven plakken   die in Kopenhagen gebroken zijn.

Er bestaat een diep wantrouwen van de   ene helft van de wereld jegens de andere.

De strijd tegen klimaatverandering   heeft meer ambitie nodig.

We moeten de kans scheppen om   een bindende overeenkomst te maken.

We moeten over meerdere bouwblokken,   meerdere hoofdstukken onderhandelen,

zodat het mogelijk is om vooruitgang   te boeken in Cancun.

Er is geopperd om de CO2-uitstoot   tot 20, of 30 procent te verminderen.

Zijn de lidstaten ook bereid om   van die 20 procent 30 procent te maken?

in ons bewustzijn van de noodzaak   van deze strijd,

en de politieke wil om van Europa   een voorbeeld te maken.

We zullen geen genoegen nemen   met de huidige situatie.

Ik hoop dat de twee tops, de ene in juni,   maar vooral die in oktober,

net vóór Cancun,   weer interesse kunnen opwekken.

We hopen dat de Griekse en   de eurocrisis niet nog groter worden,

omdat ze de andere onderwerpen   helaas overschaduwen.

U hebt altijd gezegd dat 'n reductie   van de CO2-uitstoot van 30 procent

een mooie kans zou zijn   om van Europa een koploper te maken

op de gebieden van werkgelegenheid en   ontwikkeling van groene technologieën.

Is dat nog steeds zo?   Willen de lidstaten daaraan meedoen?

Vooral Frankrijk.   -Daar worden we alleen maar beter van.

We hebben een hele industrie in Europa,   de green tech-industrie.

Die wachten op een richting die ze   moeten nemen om te kunnen investeren.

Er is genoeg geld. Dat is 't probleem niet,   maar we moeten beslissingen maken.

Hoe produceren we elektriciteit   in de toekomst?

Met kernenergie? Of worden er   grote nieuwe kolencentrales gebouwd?

Geven ze hun miljarden uit   aan molenparken op zee

of energie-efficiëntieprogramma's?   Die kant moeten we op.

Het Parlement zal een drijvende kracht   achter het doel van 30 procent zijn,

niet voor de anderen, maar voor onszelf.

Frankrijk zegt dat dat alleen gebeurt   als iedereen meedoet.

Anders komt die reductie   van 30 procent er niet.

Qua hernieuwbare energie zijn we   onafhankelijk van de wereldhandel.

Sommige industrieën hebben   met de wereldconcurrentie te maken.

We moeten oppassen dat we die Europa   niet uitdrijven, maar hier houden.

Voor de isolering van gebouwen   en de overgang naar elektrische auto's

en verdere uitbreiding van wind-,   bio- en zonne-energie,

Dat moeten we zelf doen, ook omdat   we de technologieën kunnen exporteren.

U zei net dat er een aantal onderwerpen   in Bonn besproken gaat worden.

Vooral de financiële beloftes voor   klimaatverandering in de derde wereld.

En waarom is daar na Kopenhagen   geen vooruitgang over geboekt?

Europa maakt daar drie jaar lang   2,4 miljard euro voor vrij.

Dat is 7,2 miljard euro   voor de periode 2010-2012.

De ontwikkelingslanden willen dat geld   zien. Het bestaat alleen nog op papier.

We moeten in Bonn laten zien   dat dat geld er ook daadwerkelijk is,

en via welke kanalen dat geld   er komt, en ik hoop zinvolle,

voor de broeikasgasreductie en   aanpassing aan de klimaatverandering

De geloofwaardigheid van de EU staat   op het spel. Is daar iets veranderd?

We staan niet het slechtst,   maar ook niet goed genoeg.

De derde wereld weet   dat we verplichtingen hebben.

Wij zijn al 200 jaar geïndustrialiseerd,   wat zij ook willen bereiken.

Je kan van de ontwikkelingslanden   niets verlangen

als de geïndustrialiseerde wereld 't niet   eerst doet. En we moeten nog meer doen.

Dat weet iedereen.   Als dat niet gebeurt, lopen we weer vast.

Bestaat er solidariteit in crisis   in Europa?

Onze geloofwaardigheid en solidariteit   worden op de proef gesteld.

Sommige landen zijn er heel goed   in en moeten de andere meetrekken.

Andere zijn zorgenkinderen   die we moeten meeslepen.

Maar dat is ook het mooie   aan de 27 landen.

We spreken met één stem naar buiten   en intern verdelen we de lasten.

Het is moeilijk om te geven,   maar oefening baart kunst.

We hebben geen alternatief. We moeten   de problemen onder ogen zien.