Zdaniem Marco Polo De Castro wspólna polityka rolna wymaga wielu poprawek i wyjaśnień. Nowy przewodniczący parlamentarnej Komisji Rolnictwa zna już swoje priorytety.

Wywiad: Do poprawki

https://api.multimedia.europarl.europa.eu/documents/20125/15148903/P005-00084-S-PL.srt

Panie Paolo De Castro,   witam w EuroparlTV.

Został pan Przewodniczącym Komisji   Rolnictwa i Rozwoju Wsi.

Jest to ważna komisja, szczególnie, jeśli   ratyfikowany zostanie Traktat z Lizbony.

będzie ona miała prawo współdecyzji   nt. rolnictwa.

Jest to bardzo ważna i odpowiedzialna   rola. Jak stawi pan temu czoła?

Przede wszystkim należy zaznaczyć,   że rolnictwo i rozwój rejonów wiejskich

stanowi ponad 40%   zasobów finansowych UE.

Jest to więc niewątpliwie wielka   odpowiedzialność.

Współdecyzja, jeżeli 2 października   Irlandczycy powiedzą TAK w referendum,

nada mojej komisji   ogromną odpowiedzialność.

To pierwsza rzecz, jaką powiedziałem   moim kolegom w komisji,

ponieważ prawdopodobnie nadal nie   zdajemy sobie sprawy z jej znaczenia.

Niewiele ludzi zdaje sobie sprawę z tego,   co oznacza współdecyzja.

Rada nie będzie mogła podjąć   żadnej decyzji

bez poparcia ze strony   parlamentarnej Komisji Rolnictwa.

Jest to bardzo wymagająca rola   i już na początku mandatu

musi pan stawić czoła problemowi   rewizji perspektyw finansowych.

Jak sam pan powiedział,   rolnictwo pochłania 40% budżetu UE,

mniej rolnicze kraje północne chciałyby   przeznaczyć mniej pieniędzy na rolnictwo.

Jaki jest pański plan działania   w ramach reformy rolnictwa,

aby zachować dla rolnictwa   wystarczająco wysoki budżet.

Jest to prawdziwe wyzwanie.   W 2002 r. Franzowi Fischlerowi

udało się podczas tego przeglądu   śródokresowego przeprowadzić reformę

z zachowaniem gwarancji budżetowych   opartych na umowie Francji i Niemiec.

Tym razem trzeba będzie stawić   czoła perspektywie finansowej

oraz zająć się Wspólną Polityką Rolną.

Broni pan rolnictwa i w tym samym czasie   mówi o wielu innych rzeczach.

Dokładnie. Musimy przede   wszystkim wyjaśnić,

dlaczego Europa potrzebuje WPR.   -Dlaczego Europa potrzebuje WPR?

Potrzebuje jej nie tylko 10 mln   rolników w Europie,

ale także 500 mln Europejczyków.   Taka jest sytuacja.

Jeżeli chcemy, aby rolnictwo było   przyjazne dla środowiska,

tolerancyjne w stosunku do zwierząt,   i aby dbało o bezpieczną żywność,

konsumenci chcą zdrowej i bezpiecznej   żywności, zrównoważonego rolnictwa,

rolnictwa, które dba o zasoby naturalne.

Konsumenci chcą szacunku   dla środowiska...

Można to osiągnąć tylko dzięki   Wspólnej Polityce Rolnej.

W 2002 r. reforma uzależniła   fundusze pochodzące z WPR

nie od produkcji,   ale od praktyk rolniczych.

Jest to punkt kluczowy. Dostęp do   funduszy zależy od wypełniania norm UE.

Niektórzy mówią, że nie jesteśmy   w okresie powojennym

i nie potrzeba już   takiego systemu funduszy.

Można powiedzieć,   że to przestarzały argument.

Potrzebujemy nowoczesnego rolnictwa,   aby zagwarantować wysoką jakość.

Z drugiej jednak strony producenci   narzekają na niskie ceny skupu

podczas gdy ceny końcowego   produktu są wysokie.

Cena mleka wynosi 20-24 centy za litr,   podczas gdy w sklepach płacimy 1-1,50€.

Polityka rolna nie ingeruje w ceny   od roku 1992.

Różnica pomiędzy ceną produkcji,   a ceną końcową produktu

Trzeba tę sprawę postawić jasno,   w przeciwnym razie niektóre brytyjskie

gazety będą obarczać WPR   za interwencję cenową.

Ma pan na myśli amerykańskie gazety.   -Tak, chodzie o amerykańskie gazety.

Amerykanie wydają na rolnictwo   77 miliardów dolarów.

Współzawodniczymy ze St. Zjedn.   -Być może powrócimy do tego tematu.

Jednak polityka cenowa to już przeszłość.

Celem polityki bezpośredniej pomocy   jest utrzymanie poziomu dochodów,

a nie, jak wspomniała pani, jak było to   w przeszłości - pokrycie produkcji,

gdyż istniały pewne zasoby,   które były odpowiedzią na potrzeby.

Dzisiaj fundusze zależą   od praktyk rolniczych.

Oddzielanie płatności od produkcji   służy zaspokojeniu potrzeb obywateli.

Powróćmy do tematu   być może nie reformy WPR,

ale powiedzmy pewnego rodzaju   rewizji budżetu UE.

Jak zamierza pan podejść do negocjacji,   w których ciężko będzie bronić WPR?

W porównaniu do 2002 roku, kiedy   to Franz Fischler wprowadził reformę

dzięki francusko-niemieckiej   umowie budżetowej,

musimy uprzedzić problemy,   których będzie dotyczyła debata.

Jako Przewodniczący Komisji,   powiedziałem dziś moim kolegom,

rozpocznijmy debatę o przyczynach   istnienia WPR, dlaczego jest potrzebna

i jakie obywatele czerpią korzyści   ze Wspólnej Polityki Rolnej.

Zróbmy to od razu.   Przygotowuję właśnie krótką książkę,

w której próbuję wyjaśnić obywatelom,   czym jest WPR.

Wybieram się do różnych stolic,   aby wyjaśnić to obywatelom.

Zanim rozpoczniemy dyskusje na temat   budżetu spróbujemy zrozumień,

czego obywatele oczekują od WPR   i co WPR może dla nich zrobić.

Istnieje pewien realny problem,   żyjemy w ciężkich czasach,

PE postanowił utworzyć komisję, która   będzie zajmować się sprawami kryzysu.

Jak do tej pory cud rozmnożenia   bochenków chleba i ryb zdarzył się raz.

Stoimy więc przed problemem:   jeżeli przeciągniemy przykrycie

na jedną stronę - na stronę innowacji   i rozwoju, które są celami UE,

na stronę strategii z Lizbony,   którą Szwedzi chcą ożywić,

Odpowiem w prowokacyjny sposób.   Jeżeli ludzie lepiej rozumieliby WPR,

zrozumieliby jak przydatna jest WPR,   kiedy przyszło nam stawiać czoła

Zauważylibyśmy, gdzie kryją się zasoby.

Pochodzę z południa Włoch,   które bardzo cierpi z powodu kryzysu.

Czy wie pani, dokąd poszli byli pracownicy   zakładów meblowych?

Pracownicy z Melfi, z Apuli?   Poszli do pracy na farmach.

Rolnictwo zawsze było   źródłem zatrudnienia,

kiedy przemysł nie był w stanie   zagwarantować pracownikom pensji,

rolnictwo zadziałało jako   amortyzator społeczny.

Ceny są bardzo niskie,   fundusze WPR zostały obcięte,

nie ma więc pomocy   dla tych pracowników.