W 1965 Francja pokierowana propozycjami Komisji Hallsteina zapowiedziała, że nie będzie uczestniczyć w spotkaniach Rady. Przyglądamy się z bliska tym historycznym wydarzeniom.

Historia: Polityka pustego krzesła

https://api.multimedia.europarl.europa.eu/documents/20125/15281473/V001-0005-PL.srt

Polityka pustego krzesła-  30 czerwca 1965 r.

ale dyskusje, do których doszło  o północy 30 czerwca 1965 r.

doprowadziły kryzysu,  jakiego Wspólnota nie znała.

wspólnego rynku rolniczego, niezależnie  finansowanego i kontrolowanego,

było zbyt rewolucyjne  dla jednego z państw.

Francja i jej prezydent De Gaulle  postanowili zatrzymać ten projekt.

Carlo Casini jest przewodniczącym  komisji ds. konstytucjonalnych w PE.

Miałem wówczas 30 lat,  ale wszystko dokładnie pamiętam.

czyli nieobecność Francji podczas  spotkać Rady Ministrów,

którego ważną częścią był De Gaspieri.

Ministrowie spraw zagranicznych EWG  dyskutowali przez trzy dni

nt. propozycji Przewodniczącego Komisji  Hallsteina.

Rozwiązanie miało zostać znalezione  przed zakończeniem prezydencji Francji,

przed północą 30 czerwca,  ale nie udało się.

Włochy, Niemcy, Belgia,  Holandia i Luksemburg

przyjęły, że negocjacje będą trwać.

Tymczasem francuski minister Maurice  Couve de Murville ogłosił,

Francja nie będzie uczestniczyć  w spotkaniach Rady do odwołania.

György Schöpflin pracował w Królewskim  Instytucie Spraw Międzynarodowych. 

Hallstein był z założenia federalistą.

De Gaulle zrozumiał, że miałoby to  spore znaczenie

który miała być kontrolowana przez PE

i decyzje Rady podejmowane  kwalifikowaną większością

były krokiem w stronę federalizmu,  którego De Gaulle nie mógł tolerować.

Miejsce Francji na spotkaniach Rady  pozostało puste przez 6 miesięcy.

Styczeń 1966: prezydencja Luksemburga  podejmuje próby porozumienia.

Francja ucierpiała gospodarczo po  zablokowaniu wspólnego rynku rolnego.

Da Gaulle zrozumiał, że Francja  pozostawia ślady w całej UE,

czy EWG i Francję interesowało  utrzymanie tej pozycji.

Chciał nieco zmienić zasady i myślę,  że mu się udało.

Kompromis luksemburski sprawił, że  przełożono samofinansowanie WPR

Państwa członkowskie otrzymały także  nieformalne prawo weta,

kiedy decyzja większości może wpłynąć  na narodowe interesy państwa.

Kryzys został zażegnany, ale marzenia  federalistów zostały oddalone.

Dzisiaj z radością wspominamy  politykę pustego krzesła,

gdyż zajęte jest nie tylko jedno,  ale sześć krzeseł.

Jest nas 27 członków i liczę,  że będzie nas jeszcze więcej.